Disharmonija u organizacionom aparatu trenutno je, i biće, najveći protivnik Fudbalskog kluba Rudar Prijedor, možda i kobni uzročnik definitivnog posrnuća na marginu fudbalskih zbivanja u Republici Srpskoj i BiH, ukoliko se ne prevaziđe. Kada se ova činjenica začini mediokritetstvom, oličenom u nesposobnošću, neznanju i nemoralnosti, onda se definitivan kraj jedne priče opasno približio.
Svi ljubitelji fudbala u gradu na Sani, verni navijači, obični građani se već danima pitaju: kakav je smisao fudbala u Prijedoru?
Seniori su proterani sa Gradskog stadiona u Gradišku, gde su Olimpiku bili domaćini u meču trećeg kola. Kada će se vratiti kući malo ko može, sa sigurnošću, da kaže. Kadeti i juniori ne samo da ne igraju na Gradskom stadionu, već su odselili u Omarsku, rampa je spuštena i na „Suvom Prijedoru“ i u Ljubiji. Na stadionu raste ambrozija, trava je spaljena?!
Malo ko se češe, a sva objašnjenja koja dolaze od onih koji su sve ovo zakuhali su nemušta, nelogična i nerezonska. Dok se ne ugleda istina i ne sankcionišu najodgovorniji neće biti ni napretka ni uspeha. Kada neko pita za probleme automatski ga kvalifikuju kao neprijatelja kluba broj jedan.
Umesto da na krilima šampionske titule u Republici Srpskoj i ekspresnog povratka u premijerligašku konkurenciju Rudar Prijedor udari čvrste temelje za budućnost, on je, zahvaljujući pojedincima koji se poistovećuju sa klubom, pobegao ispod proseka, tumarajući bez dostojanstva i ozbiljnosti, sa manirima koji ne priliči ni klubu slavne tradicije ni gradu sa 100.000 stanovnika.
Nije Rudar Prijedor pojedinac koji priča u prvom licu jednine, već sve one generacije i tradicija koja je započela daleke 1928. godine. Međutim, oni koji žele da izgrade oronuli i desetkovani moral i karakter poistovećujući se sa slavnim klubom žele da izgrade, ili „operu“ poljuljani društveni status i pobegnu iz anonimnosti. Takav pojedinac, koji je umislio da je jako bitan, i najvažniji, je naopasniji, kako za klub tako i društvo, uopšte. On ne poznaje ni norme lepog ponašanja, ni profesionalizam, a odgovornost je za njega misao imenica, bahatost glavna odlika.
Nikada se lični interes nije mogao prikazati i „progurati“ pod opštim, a u opštem uvek ima mogućnosti da se nađe pojedinačni. Zavisno od gabarita pojedinca koji to definiše! Pravilnik utvrđen odvajkada, samo što su teze davnih dana zamenjene u tranzicijskom društvu dejtonske zemlje čiji je fudbal najbolje ogledalo.
Pre šest godina kada je Rudar Prijedor osvojio prvu šampionsku titulu 2009. godine napisao sam: „Poštenjem protiv lopovluka“. Na krilima opšte euforije i gospodstva Gradski stadion je dobio sadašnji izgled, obična brina pretvorena je, zahvaljujući Gradu Prijedoru, u multifunkcionalnu tribinu sa 2.000 sedišta.
Posle druge šampionske titule 2015. godine Rudar Prijedor je proteran sa tog istog Gradskog stadiona, okićen ruralnim manirima.
Razlika između tih titula je drastična.
A nisu ni isti protagonisti…
Slavko Basara – Sportlive.ba
